Door: Joella Schipper
Ik kijk op. Een jongeman komt de zaak binnenlopen met een kopje koffie. Voor mij. Dat is lief! Hij knikt. Zo snel als hij binnen is, baant hij zich weer een weg naar buiten. Een bliksembezoekje met als cadeau een kopje koffie. Ditzelfde ritueel doet zich steeds vaker voor, met een steeds wisselend drankje of hapje. Soms zelfs meerdere keren op een dag. Op hoogtijdagen krijg ik op één dag een kop koffie, een salade caprese van de Appie en een homemade nasigerecht.
Hoezeer ik ook geniet van deze verwennerijen, het wordt nu echt tijd om deze buurt-feeder een halt toe te roepen! Gaandeweg krijg ik namelijk het postuur van een vrouw die tegen een midlifecrisis aanhakkelt en net gestopt is met roken. De eerstvolgende keer dat hij geruisloos mijn winkel binnenstapt met een dampend nasigerecht vraag ik hem dit niet meer te doen. Niet alleen omdat ik een vetklep word, maar ook omdat ik me er gegeneerd bij voel. Waarom doet hij dit eigenlijk?
Het antwoord: ‘Ik wil dat je lacht.’ Kan het zo simpel zijn?
Ik hamer erop dat ik niet meer lach als ze me straks het huis uit moeten rollen. Hij begrijpt niet waar ik op doel en is enigszins verontwaardigd dat ik zijn calorierijke cadeautjes niet meer in ontvangst wil nemen. Hij stapt – met nasigerecht nog in de hand – weer naar buiten. Dit keer iets minder geruisloos.
Maar hij luistert. Hij is nooit meer teruggekomen. Er staat nooit meer een kopje oploskoffie op mijn balie te wachten, ik heb geen voorraad maaltijdsalades meer in mijn koelkast, en ik krijg geen bliksembezoekjes meer. Het blijft nu bij een zwaai… en een heel lege koelkast.
Joella Schipper is eigenaar van FAC shop op Jan Eef nummer 29. Een winkel vol met sieraden, vintage, nieuwe en handgemaakte kleding, ‘for Freespirits en Clubbers’. Ze maakt de meest onverwachte dingen mee in haar winkel.
Deze column is geschreven voor de Jan Eef buurtkrant van mei 2017